Προς
την Υπηρεσία Δόμησης Δήμου Τριφυλίας
ΑΙΤΗΣΗ-ΥΠΟΜΝΗΜΑ
Σε συνέχεια της απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Τριφυλίας της 2ας Μαίου 2013, το οποίο απεφάνθη ότι η επιχειρούμενη οικοδόμηση από την εταιρεία ΝΕΟΣ ΚΟΤΙΝΟΣ Α.Ε. στην περιοχή ΕΛΑΙΑΣ –ΑΓΙΑΝΝΑΚΗ, αποτελεί επέμβαση βλαπτική για το περιβάλλον, θεωρούμε υποχρέωσή μας ως ο πλέον αρμόδιος τεχνικός επιστημονικός φορέας της περιοχής Τριφυλίας, να σας θέσουμε υπ’ όψιν τα εξής :
Οι αιτούμενες οικοδομικές άδειες από την άνω εταιρεία δεν είναι δυνατόν να εκδοθούν από την υπηρεσία σας διότι η έκδοσή τους δεν είναι σύννομη για τους εξής λόγους :
Α) Διότι η επιχειρούμενη οικοδόμηση αποτελεί οικιστικό σύνολο (Απόφαση Σ.Τ 2657/07).
Β) Διότι οι φερόμενοι ως κοινόχρηστοι δρόμοι δεν είναι κοινόχρηστοι σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία και επιπλέον δεν ταυτίζονται με αυτούς που καθορίστηκαν με το από 4-3-1966 πρακτικό του Δασάρχη Καλαμάτας και του οικονομικού εφόρου Τριφυλίας.
Γ) Διότι έχουν γίνει κατατμήσεις γεωτεμαχίων με καταχρηστική εφαρμογή των διατάξεων του Ν. 3212 του έτους 2003.
Οι απόψεις μας θεμελιώνονται νομικά και με την γνωμοδότηση την οποία σας καταθέτουμε υπογεγραμμένη από τους Δικηγόρους Κυπαρισσίας Βασιλική Μαρίνη και Αθανάσιο Πετρόπουλο.
Επιπροσθέτως σας εφιστούμε την προσοχή στα εξής ζητήματα:
1) Όπως προκύπτει από το έγγραφο με αρ 1035/2012 των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος, οι δίοδοι που αποτυπώθηκαν σε τοπογραφικό του έτους 1966 σε εφαρμογή των διατάξεων του παραχωρητηρίου του έτους 1953 βρίσκονται σε διαφορετικό μέρος από τις σημερινές υλοποιημένες διόδους, οι οποίες κατά το ίδιο έγγραφο υλοποιήθηκαν όλες μετά το έτος 2011. Επομένως αφού αναφερόμαστε σε άλλους δρόμους από τους προβλεπόμενους κατά το έτος 1966, είναι προφανές ότι οι δρόμοι αυτοί ΔΕΝ είναι κοινόχρηστοι καθόσον διαμορφώθηκαν επί έκτασης, η οποία ανήκει κατά κυριότητα στην άνω εταιρία .
Παρακαλούμε να μας απαντήστε αν η υπηρεσία σας έχει ελέγξει την βασιμότητα του ισχυρισμού που περιλαμβάνεται στο άνω έγγραφο και αν έχει ζητήσει από την εταιρεία ΝΕΟΣ ΚΟΤΙΝΟΣ Α.Ε. να προσκομίσει διάγραμμα εφαρμογής των διόδων του 1966 σε σχέση με τις σημερινές διόδους που κατασκευάστηκαν.
2) Στην ανάντι περιοχή όπου επιχειρείται η έκδοση των οικοδομικών αδειών υπάρχουν ρέματα τα οποία αποτυπώνονται, με τις θέσεις των τεχνικών τους και με φωτογραφική τεκμηρίωση στους επισυναπτόμενους χάρτες με Αριθμούς Σχεδίων 1 και 2 σε κλίμακα 1:5000 με υπόβαθρα από το Google Earth και τους χάρτες της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού. Βάσει της ισχύουσας πολεοδομικής και περιβαλλοντικής νομοθεσίας, λαμβάνοντας υπ’ όψιν το μέγεθος της συμπαγούς οικιστικής παρέμβασης, των προβλεπόμενων κατασκευών και περιφράξεων στην παράκτια ζώνη σε μήκος περίπου 3 χιλ., απαιτείται η συνολική μελέτη της απορροής των υδατορρεμάτων για την περιοχή που θα προβλέπει την οριοθέτησή και τη διευθέτηση τους.
Προσκομίζουμε:
1) Την από 30-04-2013 γνωμοδότηση των δικηγόρων Βασιλικής Μαρίνη και Αθανάσιου Πετρόπουλου.
2) Χάρτες στους οποίους φαίνονται τα ρέματα τα οποία διαρρέουν την περιοχή για την οποία έχουν ζητηθεί οι οικοδομικές άδειες.
ΦΙΛΙΑΤΡΑ 16 ΜΑΙΟΥ 2013
ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΛΛΟΓΟ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Αναστασόπουλος Νικόλαος Τσιγγάνου Κατερίνα
ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΗ
Μας ανατέθηκε από την «ομάδα δράσης κατά της καταστροφής του Δάσους και της παραλίας Ελαίας» η σύνταξη γνωμοδότησης σχετικά με την νομιμότητα της έκδοσης 50 περίπου οικοδομικών αδειών επ’ ονόματι της εταιρείας ΝΕΟΣ ΚΟΤΙΝΟΣ Α.Ε. για την οικοδόμηση ισάριθμων κατοικιών. Για την σύνταξη της παρούσας γνωμοδότησης, λάβαμε υπόψιν τους φακέλους των άνω εκκρεμών αιτήσεων, στο πολεοδομικό γραφείο της υπηρεσίας Δόμησης του Δήμου Τριφυλίας καθώς επίσης και την γνωμοδότηση του νομικού τμήματος του ΥΠΕΚΑ με αρ 17271/13-03-2013 και αποφαινόμεθα τα εξής: Οι άνω αιτηθείσες άδειες δεν είναι δυνατόν να εκδοθούν σύννομα, για τους εξής τουλάχιστον λόγους, με την επιφύλαξη του περαιτέρω ελέγχου των φακέλων για επί πλέον λόγους:
ΛΟΓΟΣ ΠΡΩΤΟΣ
ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΟΙΚΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΝΟΛΟΥ
Σύμφωνα με την με αρ 2657/2007 απόφαση του Σ.Τ.Ε. προκύπτουν επί λέξει τα εξής: «…Ειδικώς για την δόμηση ευρύτερων, εμβαδού άνω των πενήντα (50) στρεμμάτων, ιδιωτικών εκτάσεων, που ευρίσκονται εκτός σχεδίου πόλεως και εκτός ορίων οικισμών, ο νομοθέτης με το άρθρο 24 του ν. 2508/1997 (Α΄124), παρέχει το μέσον του προηγούμενου καθορισμού τους, ως περιοχών ειδικά ρυθμιζόμενης πολεοδόμησης (Π.Ε.Ρ.Π.Ο.), μετά τήρηση, βεβαίως, των λοιπών προϋποθέσεων του νόμου, στις οποίες περιλαμβάνεται και η έγκριση πολεοδομικής μελέτης. Από τις ανωτέρω διατάξεις, ερμηνευόμενες σε συνδυασμό προς το άρθρο 24 παρ. 2 του Συντάγματος, το οποίο αναφέρεται στην προσήκουσα διαμόρφωση, ανάπτυξη, πολεοδόμηση και επέκταση των πόλεων και των οικιστικών γενικώς περιοχών, με σκοπό να εξυπηρετείται η λειτουργικότητα και η ανάπτυξη των οικισμών και να εξασφαλίζονται οι καλύτεροι δυνατοί όροι διαβιώσεως, συνάγεται ο νομοθέτης, κοινός και συνταγματικός, επιχειρεί από πλευράς δυνατότητος δομήσεως, μία θεμελιώδη διαφοροποίηση μεταξύ των περιοχών των αναπτυσσομένων με βάση οργανωμένο πολεοδομικό σχέδιο οικισμών και των εκτός σχεδίου περιοχών, οι οποίες δεν έχουν ως προορισμό, κατ΄αρχήν, την δόμηση ή την τουριστική εκμετάλλευση, αλλά την γεωργική ή δασοπονική εκμετάλλευση καθώς και την αναψυχή του κοινού (βλ. ΣτΕ Ολομ. 3135/2002 κ.α.). Στην μεν πρώτη κατηγορία περιοχών, που προορίζονται προς δόμηση, αυτή επιτρέπεται με μόνη προϋπόθεση την τήρηση των ορισμών του σχεδίου πόλεως και των όρων και περιορισμών δομήσεως που το συνοδεύουν. Στην δεύτερη, όμως κατηγορία περιοχών, εν όψει του ότι δεν είναι δυνατόν, από την φύση τους και την έλλειψη πολεοδομικής οργανώσεώς τους, να εξασφαλισθή η τήρηση των κατά τα ανωτέρω συνταγματικών σκοπών, η δόμηση μόνον κατ΄ εξαίρεση επιτρέπεται, δυνάμενη και να απαγορεύεται εν όλω ή εν μέρει ή να επιτρέπεται υπό ιδιαιτέρως αυστηρούς όρους και περιορισμούς, προσαρμοσμένους στην ιδιαίτερη φύση κάθε περιοχής. Οι όροι δε, πάντως αυτοί δεν επιτρέπονται να είναι ευνοϊκότεροι από τους ισχύοντες για τις εντός σχεδίου περιοχές ούτε επιτρέπεται να οδηγούν, κατ΄ αποτέλεσμα στη δημιουργία οικισμών χωρίς σχέδιο πόλεως. Κατά τις διατάξεις, ειδικότερα αυτές, η κατ΄ εξαίρεση επιτρεπόμενη σε εκτός σχεδίου περιοχές δόμηση πρέπει να γίνεται, τηρούμενων όλων των λοιπών νομίμων περιορισμών, σε γήπεδα που πληρούν τις προϋποθέσεις του νόμου, δηλαδή σε ακίνητα, τα οποία αποτελούν αφενός μεν συνεχόμενες εκτάσεις γης, υπό την έννοια ότι η συνέχειά τους δεν διασπάται από μεσολαβούσες ιδιοκτησίες τρίτων ή χώρους ανήκοντες στην κοινή χρήση, αφ΄ ετέρου δε ανήκουν στην κυριότητα ενός προσώπου ή πλειόνων προσώπων εξ αδιαιρέτου. Η κρίση δε της Διοικήσεως περί του ότι ορισμένη εκτός σχεδίου πόλεως έκταση αποτελεί γήπεδο, υπό την εκτεθείσα έννοια, πρέπει να διατυπώνεται βάσει των ανωτέρω δεδομένων, χωρίς να ασκούν επιρροή, από την άποψη τηρήσεως των περί δομήσεως δημοσίου δικαίου διατάξεων, οι κατά το ιδιωτικό δίκαιο δηλώσεις ή η συμπεριφορά των ενδιαφερομένων (πρβλ.ΣτΕ 2845/1994). Δεδομένου δε ότι οι ως άνω περιοριστικές της δομήσεως διατάξεις αποβλέπουν πρωτίστως στην διαφύλαξη του κατά τα εκτεθέντα ιδιαιτέρου χαρακτήρα των εκτός σχεδίου περιοχών, καθώς και ότι η κατάτμηση ενιαίου, κατά τα ανωτέρω, γηπέδου σε μικρότερα συνεπάγεται την δυνατότητα δομήσεώς του υπό ευνοϊκότερους για τον δομούντα όρους αλλά και την δυνατότητα δημιουργίας, με τον τρόπο αυτόν, οικισμών χωρίς εγκεκριμένο σχέδιο πόλεως, δεν είναι νόμιμη η έκδοση οικοδομικών αδειών για δόμηση σε γήπεδα που έχουν προκύψει από κατάτμηση ενιαίου γηπέδου, ανεξαρτήτως του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των δημιουργημένων με την βούληση του αρχικού ιδιοκτήτη νέων επί μέρους ιδιοκτησιών, όταν με αυτήν καθίσταται δυνατή, κατά τις παρομαρτούσες συνθήκες, η άμεση ή έμμεση δημιουργία οικιστικού συνόλου χωρίς προηγούμενη έγκριση σχεδίου οργανωμένης δομήσεώς του. Η μορφή αυτή εντατικής οικιστικής εκμεταλλεύσεως εκτός σχεδίου περιοχών σημαντικού εμβαδού επιτρέπεται μόνον μετά από έγκριση, κατά τους όρους του νόμου, σχεδίου πόλεως ή μετά τον καθορισμό της περιοχής ως Π.Ε.Ρ.Π.Ο. Εξ άλλου, εν πάση περιπτώσει, για την υπό τις ανωτέρω συνθήκες δόμησης εκτός σχεδίου περιοχών σημαντικού εμβαδού απαιτείται και η τήρηση των διατάξεων της περιβαλλοντικής νομοθεσίας, ειδικότερα δε των διατάξεων για την εκτίμηση των επιπτώσεων του έργου στο περιβάλλον…..»
Επομένως σύμφωνα με την απόφαση αυτή δεν είναι σύννομη η δημιουργία οικιστικού συνόλου στις εκτός σχεδίου περιοχές σε κάθε δε περίπτωση απαιτείται η τήρηση των διατάξεων περιβαλλοντικής νομοθεσίας και ειδικότερα η εκτίμηση των επιπτώσεων του έργου στο περιβάλλον. Σημειώνεται ότι η περιοχή στην οποία επιχειρείται το άνω έργο είναι περιοχή ΝΑΤΟΥRΑ 2000.
Στην υπό κρίση υπόθεση έχουμε κατατμήσεις μεγαλύτερων εκτάσεων εμβαδού 60-10 στρεμμάτων σε γεωτεμάχια εμβαδού 5-10 στρεμμάτων, τα οποία φέρονται να έχουν πρόσωπο σε δρόμους, οι οποίοι κατά την αιτούσα την έκδοση οικοδομικών αδειών εταιρεία, τυγχάνουν κοινόχρηστοι δρόμοι. Ακόμα και αν παραδεχτούμε προς στιγμή ότι, οι δρόμοι αυτοί είναι κοινόχρηστοι (γεγονός το οποίο είναι απολύτως αναληθές για τους λόγους που θα αναπτύξουμε πιό κάτω) ακόμα και στην περίπτωση αυτή, η κατάτμηση των γεωτεμαχίων κατά τον τρόπο που αυτή έχει γίνει δεν είναι σύννομη γιατί, δημιουργεί αναμφίβολα, οικιστικό σύνολο με εντατική οικιστική εκμετάλλευση και συνιστά μορφή ιδιωτικής πολεοδόμησης δίχως όμως την τήρηση του νόμου για δημιουργία περιοχής ειδικά ρυθμιζόμενης πολεοδόμησης (ΠΕ.ΡΠΟ) μετά τήρηση βεβαίως των λοιπών προϋποθέσεων του νόμου και την έγκριση πολεοδομικής μελέτης. Γίνεται μνεία ότι σύμφωνα με τα υποβληθέντα σχέδια στην υπηρεσία Δόμησης η άνω εταιρεία θέλει να κατασκευάσει διώροφες κατοικίες σε συνεχή παράταξη προς την παραλία, με γήπεδα τένις και πισίνες. Οι κατοικίες αυτές αναμφίβολα δημιουργούν ένα οικισμό δίχως να υπάρχει πρόβλεψη δημιουργίας κοινοχρήστων χώρων, πρόβλεψη υποδομών και κοινωφελών δικτύων.
ΛΟΓΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΣ
ΚΑΤΑΣΤΡΑΤΗΓΗΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΚΗΣ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑΣ
Το Π.Δ. 24/31-5-1985 «Τροποποίηση των όρων και περιορισμών δόμησης των γηπέδων των κειμένων εκτός των ρυμοτομικών σχεδίων των πόλεων και εκτός των ορίων των νομίμως υφισταμένων προς του 1923 οικισμών» όπως αυτός τροποποιήθηκε από τον ν. 3212/2003 μεταξύ άλλων αναφέρει ότι για να είναι άρτιο κατά τον κανόνα ένα γήπεδο πρέπει να έχει «… 1α) ελάχιστο εμβαδόν 4.000 τετραγωνικά μέτρα και πρόσωπο σε κοινόχρηστο δρόμο είκοσι πέντε (25) μέτρα ..». Η θέσπιση αυτού του νόμου είχε σαν σκοπό να εισαγάγει περιορισμούς στην δόμηση εκτός σχεδίου και στην οικοπεδοποίηση δια κατατμήσεων, συνεχομένων εκτάσεων γης. Έτσι σύμφωνα με τον νόμο αυτό, αποκλείστηκε η οικοδομησιμότητα των γηπέδων τα οποία θα προέκυπταν από κατάτμηση, δίχως να εξασφαλίζεται η πρόσοψη αυτών επί του κοινοχρήστου δρόμου.
Στην υπό κρίση υπόθεση για να αποκτήσουν «πρόσωπο» επί των άνω φερομένων ως κοινοχρήστων δρόμων, τα κατατμημένα γεωτεμάχια, δημιουργούνται εδαφικές λωρίδες (δίοδοι) πλάτους 4 περίπου μέτρων σε κάθε γεωτεμάχιο, οι οποίες καταλήγουν από το καθένα γεωτεμάχιο στον πλησιέστερο φερόμενο ως κοινόχρηστο δρόμο, στον οποίο και προβάλουν, σε μήκος καθεμιά δίοδος 25 μέτρων. Έτσι αποκτά, δήθεν, κάθε επί μέρους γήπεδο, «πρόσωπο» στις υποτιθέμενες κοινόχρηστες οδούς, σε μήκος 25 μέτρων. Με τον τρόπο αυτό κατάτμησης παρουσιάζεται το περίεργο φαινόμενο, να υφίσταται γήπεδο το οποίο, ενώ απέχει από τον φερόμενο ως κοινόχρηστο δρόμο απόσταση ακόμα και 250 μέτρων να αποκτά «πρόσωπο» επί αυτού. Επομένως στην υπό κρίση υπόθεση η δημιουργία προσώπου σε κοινόχρηστο δρόμο γηπέδου, με τη δημιουργία μιας διόδου, η οποία θα ξεκινά από το γήπεδο και θα καταλήγει μετά από 250 μέτρα μήκος, σε κοινόχρηστο δρόμο, προφανώς κατά την άποψη μας αποτελεί καταστρατήγηση του νόμου και παραβίαση των κανόνων ορθολογικής δομήσεως (ΣΤΕ 3504/2010).
ΛΟΓΟΣ ΤΡΙΤΟΣ
ΟΙ ΦΕΡΟΜΕΝΕΣ ΩΣ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟΙ ΟΔΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ
(Σχολιασμός της με αρ 17.271/13-3-2013 γνωμοδότησης του Νομικού τμήματος του ΥΠΕΚΑ)
Σχετικά με την άνω γνωμοδότηση που αφορά στο χαρακτηρισμό των διόδων του παραχωρητηρίου με αρ 39550/1953, ως κοινοχρήστων αναφέρουμε τα εξής: Η γνωμοδότηση αυτή είναι εσφαλμένη. Καταλήγει στην άποψη ότι οι δίοδοι που έχουν προβλεφθεί στο άνω παραχωρητήριο να αφεθούν, ως δίοδοι ευχερούς επικοινωνίας προς την θάλασσα, είναι κοινόχρηστοι, γιατί δήθεν έχουν τεθεί στην κοινή χρήση με βούληση του ιδιοκτήτη αυτών δηλ του Ελλ. Δημοσίου. Μάλιστα στην άνω γνωμοδότηση αναφέρεται ότι «εφόσον λοιπόν με την μεταβιβαστική πράξη κυριότητας ακινήτου (πωλητήριο-παραχωρητήριο του Υπουργείου Οικονομικών) το Δημόσιο παρακρατεί την κυριότητα των εδαφικών αυτών λωρίδων, που προορίζονται έκτοτε για την εξυπηρέτηση κοινής ανάγκης, η πράξη αυτή αναμφισβήτητα συνιστά, πράξη θέσεως σε κοινή χρήση των ζωνών αυτών, αφού ….. σύμφωνα με αυτό προκύπτει η βούληση του ιδιοκτήτη (εν προκειμένω του Δημοσίου εκδηλωθείσα με νομότυπη δικαιοπραξία που υφίσταται και δεν έχει ανατραπεί, περιβληθείσα το τύπο Δημοσίου εγγράφου η οποία και μεταγράφεται αλλά και επί πλέον περιγράφεται ο σκοπός για τον οποίο καθίσταται οι συγκεκριμένες εδαφικές λωρίδες κοινόχρηστες, αφού η άφεση αυτών γίνεται επί τω τέλει της ευχερούς επικοινωνίας των πολιτών προς την θάλασσα και προς τον σκοπό της συντέλεσης του σκοπού αυτού παρακρατείται η κυριότητα από το Δημόσιο..». Δηλ. σύμφωνα με τα άνω ο συντάκτης της άνω γνωμοδότησης επικαλείται, ως τρόπο άφεσης στην κοινή χρήση των άνω εκτάσεων διόδων, την βούληση του ιδιοκτήτη της εκτάσεως αυτής δηλ εν προκειμένω του Δημοσίου. Ο άνω συλλογισμός είναι απολύτως εσφαλμένος για τους εξής λόγους :
Η περιουσία του Δημοσίου διακρίνεται σε δύο είδη: α) στην «Δημόσια κτήση» η οποία περιλαμβάνει τα Δημόσια πράγματα δηλ τα κοινόχρηστα πράγματα (αιγιαλός, ποταμοί, λίμνες, δρόμοι κ.λ.π.) τα οποία είναι πράγματα εκτός συναλλαγής ή αντίστροφα, τα Δημόσια πράγματα αποτελούν τη δημόσια κτήση του Δημοσίου και β) στην «Ιδιωτική κτήση» η οποία περιλαμβάνει τα πράγματα που αποτελούν αντικείμενο κυριότητας, κατά το αστικό δίκαιο και τα οποία είναι δεκτικά συναλλαγής (ΣΤΕ 3101/1973 κ.α.) και προορίζονται στον πορισμό οικονομικού οφέλους (Ιδ ΣτΕ 4050/1976- Σταθόπουλος- Γεωργιάδης Αστικός Κώδικας Εμπράγματο Δίκαιο V σελ. 100.- Γν.Εις.Πρ.Πειρ. 2/1966 ΝοΒ 14, 458).
«Η κυριότητα του Δημοσίου στα Δημόσια κοινά πράγματα είναι είδος δημόσιας κτήσης, διεπομένη από του κανόνες του διοικητικού δικαίου και είναι διαφορετική της ιδιωτικής κτήσης, η οποία αφορά τα εις την ιδιωτικήν περιουσίαν του Δημοσίου ανήκοντα κινητά ή ακίνητα. Η κυριότητα της πολιτείας επί της δημόσιας κτήσεως είναι ιδιότυπο δικαίωμα διαφορετικό κατά περιεχόμενο της κυριότητας του ιδιωτικού δικαίου και δη από τινων πλευρών επηυξημένον, διότι είναι αναπαλλοτρίωτον και απαράγραπτον από τινων δε πλευρών ηλλαττωμένον, διότι δεν περιλαμβάνει το δικαίωμα της ελευθέρας διαθέσεως».(ΔΩΡΗΣ Δημόσια κτήματα τόμος. Α σελ 358)
Επομένως τα κοινόχρηστα πράγματα ΔΕΝ ΑΝΗΚΟΥΝ στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου και αντιστρόφως η ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου δεν αποτελεί κοινόχρηστο πράγμα.
Η έκταση που παραχωρήθηκε στην κυριότητα Κανελλάκη με το παραχωρητήριο του 1953 ανήκε στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου και δεν είχε τον χαρακτήρα του κοινοχρήστου πράγματος.
Επομένως η παρακράτηση κυριότητας μέρους της εκτάσεως αυτής, από τον αρχικό ιδιοκτήτη αυτής ήτοι το Ελληνικό Δημόσιο, για την δημιουργία διόδων προσπέλασης στην θάλασσα, δεν μετάβαλλε τον χαρακτήρα της έκτασης που παρακρατήθηκε από το Δημόσιο από ιδιωτική έκταση αυτού, σε κοινόχρηστη έκταση του Δημοσίου. Έτσι για να καταλήξουμε αν η άνω αφεθείσα έκταση για την δημιουργία οδών προσπέλασης στην θάλασσα, έχει αποκτήσει τα χαρακτηριστικά του κοινοχρήστου θα πρέπει να γίνει έλεγχος αν αυτή απέκτησε τον κοινόχρηστο χαρακτήρα με οποιονδήποτε νόμιμο τρόπο. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να καταφύγουμε στα προβλεπόμενα από την Ελληνική Νομοθεσία για την δημιουργία κοινοχρήστων οδών.
Για την δημιουργία κοινοχρήστου οδού αναγκαία προϋπόθεση είναι είτε να υφίσταται σχετικός νόμος (π.χ. ρυμοτομικό σχέδιο) είτε αμνημόνευτη παραγραφή είτε βούληση του ιδιοκτήτη.
Σύμφωνα με την άνω γνωμοδότηση το νομικό τμήμα του ΥΠΕΚΑ υπολαμβάνει ότι, η παρακράτηση στην κυριότητα του Δημοσίου της έκτασης των προβλεπομένων διόδων και η μεταγραφή του παραχωρητηρίου είναι από τις περιπτώσεις αυτές, σύμφωνα με τις οποίες επιτρέπεται η δημιουργία κοινοχρήστου με την βούληση του ιδιοκτήτη. Είναι αλήθεια ότι πράγματι για την παραχώρηση στην κοινή χρήση ενός ακινήτου και για την απώλεια της κυριότητας επί αυτού θα πρέπει να υπάρχει συμβόλαιο μεταβίβασης στην κοινή χρήση και μεταγραφή. Όμως ειδικώς στις περιπτώσεις κοινοχρήστων δρόμων (πλατειών κ.λ.π.), υπάρχει πρόβλεψη, από κανόνα Δημοσίας τάξεως, με βάση τον οποίο απαγορεύεται (μετά το έτος 1924) ρητώς, η δημιουργία κοινοχρήστων χώρων από την βούληση του ιδιοκτήτη της έκτασης όπως δηλ εν προκειμένω του Ελληνικού Δημοσίου. Συγκεκριμένα στο αρ 20 παρ 1 του Ν.Δ. 17/16-8-1923 «περί σχεδίων πόλεων και κωμών» ρητώς ορίζεται ότι: απαγορεύεται ο σχηματισμός ή η αναγνώριση σχηματισθέντων κοινοχρήστων χώρων (ιδιωτικών δρόμων, πλατειών κ.λ.π.), με βούληση του ιδιοκτήτη. Η παρ 3 του αρ 20 του ιδίου νόμου εισάγει εξαίρεση ΜΟΝΟ ως προς τους κοινοχρήστους χώρους που έχουν σχηματισθεί με ιδιωτική πρωτοβουλία, πριν την ισχύ του άνω νόμου, ήτοι προ του έτους 1924 και υπό την προϋπόθεση ότι είχαν πράγματι ανοιχθεί και σχηματισθεί από τότε. Μετά την εφαρμογή του άνω νόμου, απαγορεύεται κάθε μετάθεση κυριότητας που αποβλέπει στη δημιουργία δρόμου με την βούληση του ιδιοκτήτη, με ποινή ακυρότητας των συμβολαίων που συνομολογούνται σχετικά, με μοναδική εξαίρεση των οδών που σχηματίζονται σε καλλιεργούμενα γήπεδα, για αποκλειστική εξυπηρέτηση της μεταφοράς προϊόντων αυτών. Δηλαδή μετά το έτος 1924 η δημιουργία δρόμων με την βούληση του ιδιοκτήτη (εκτός σχεδίου πόλεως) είναι επιτρεπτή μόνο για την αποκλειστική εξυπηρέτηση της μεταφοράς γεωργικών προϊόντων, γεγονός το οποίο δεν συντρέχει στην κρινόμενη υπόθεση αλλά ακόμα και αν συνέτρεχε δεν παρέχει την δυνατότητα κατάτμησης και οικοπεδοποίησης της γης, αφού ρητώς απαγορεύεται οι δίοδοι μεταφοράς αγροτικών προϊόντων να χρησιμοποιούνται για κατάτμηση γηπέδων σε μικρότερα τμήματα.
Αν λοιπόν αναζητηθεί ο κοινόχρηστος χαρακτήρας των άνω διόδων στο γεγονός ότι αυτές δημιουργήθηκαν μετά από παραχώρηση στην κοινή χρήση από τον ιδιοκτήτη τους, αυτό σημαίνει ότι, εφόσον οι συγκεκριμένοι δρόμοι ανήκαν στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου ισχύει για αυτούς ότι και για όλους τους λοιπούς ιδιοκτήτες, δηλαδή το Δημόσιο δεν είναι δυνατόν να δημιουργεί κοινόχρηστα πράγματα δηλ πράγματα εκτός συναλλαγής από την ιδιωτική περιουσία του, δίχως την τήρηση των κειμένων διατάξεων για την δημιουργία αυτών των κοινοχρήστων.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει επιπροσθέτως να παρατηρήσουμε ότι, ακόμα και αυτός ο ισχυρισμός, ότι δηλ έχουν παραχωρηθεί στην κοινή χρήση, οι δίοδοι με την βούληση του αρχικού ιδιοκτήτη (ήτοι του Ελλ Δημοσίου) μετά από σύνταξη συμβολαιογραφικής πράξης και μεταγραφή αυτής είναι εντελώς εσφαλμένος για τους εξής λόγους: α) Το παραχωρητήριο του έτους 1953 δεν έχει καμία περιγραφή των προβλεπομένων οδών έτσι ώστε να προκύπτει η ταυτότητα αυτών κατά θέση έκταση και όρια και β) το παραχωρητήριο αυτό έχει μεταγραφτεί μόνο μια φορά δηλ μόνο ως μεταβίβαση της κυριότητας της ιδιωτικής έκτασης από την ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου στην ιδιωτική περιουσία του ιδιώτη και όχι ως μεταβίβαση των διόδων την κοινή χρήση.
Επομένως ακόμα και αυτός ο εσφαλμένος νομικός ισχυρισμός, στον οποίο στηρίζεται η άνω γνωμοδότηση, δεν συντρέχει στην κρινόμενη υπόθεση δηλ δεν υπάρχει ούτε νόμιμος τίτλος (συμβολαιογραφικός από τον οποίο να προκύπτει η ταυτότητα των διόδων) ούτε μεταγραφή αυτού ως συμβολαιογραφική πράξη παραχώρησης στην κοινή χρήση. Εκ περισσού αναφέρουμε ότι, όταν σε ένα συμβολαιογραφικό έγγραφο εμπεριέχονται δύο μεταβιβαστικές πράξεις (όπως εν προκειμένω θέλει να ισχυρίζεται η άνω γνωμοδότηση) θα έπρεπε να υπάρχει και διπλή μεταγραφή αυτών δηλ μια μεταγραφή ως μεταβίβαση κυριότητας και δεύτερη μεταγραφή ως παραχώρηση στην κοινή χρήση. Στην κρινόμενη υπόθεση το με αρ 39550/1953 παραχωρητήριο έχει μεταγραφτεί στα βιβλία μεταγραφών του Υποθηκοφυλακείου Αυλώνος μια φορά μόνο, ήτοι στον τόμο 48 με αύξοντα αρ 133.
Τέλος για την ύπαρξη κοινοχρήστου δρόμου αναγκαία προϋπόθεση είναι αυτός να συνδέεται με δίκτυο άλλων κοινοχρήστων δρόμων ώστε να οδηγεί κάπου. Στην κρινόμενη υπόθεση οι επίμαχοι δρόμοι, σε μερικά σημεία, καταλήγουν κατευθείαν στον ανατολικά του κτήματος Κανελλάκη διερχόμενο δασικό δρόμο και σε άλλα σημεία δεν καταλήγουν ούτε σε αυτόν αλλά θα πρέπει να κινηθεί κάποιος εντός της δασικής έκτασης, για να καταλήξει μετά από μερικά μέτρα στον άνω δασικό δρόμο. Όμως ο άνω δασικός δρόμος αποδεδειγμένα δε είναι κοινόχρηστος δρόμος (ιδ. 63/2012 γνωμ του Νομικού Συμβουλίου του κράτους-σελ 18). Επομένως οι επίμαχοι δρόμοι είναι παντελώς τυφλοί και δεν αποτελούν μέρος δικτύου δρόμων και με αυτή την έννοια δεν είναι δυνατόν να είναι κοινόχρηστοι.
Γίνεται μνεία ότι από τον φάκελο των αιτήσεων για αδειοδότηση προκύπτει ότι δεν έχει ληφθεί καμία μέριμνα για τα ρέματα τα οποία διαρρέουν το κτήμα Κανελλάκη. Ωστόσο η ύπαρξη των ρεμάτων αυτών προκύπτει από αναφορές σε διάφορες δικαστικές αποφάσεις και δικόγραφα που έχουν εκδοθεί και συνταχθεί στη διάρκεια των μακροχρόνιων δικαστικών αγώνων του Κανελλάκη με το Ελληνικό Δημόσιο. (π.χ. απόφαση 3/1973 Ειρ. Κυπαρισσίας, προτάσεις Ελλ. Δημοσίου στην ίδια Δίκη κ.λ.π.)
ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ 30 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2013
ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΑΝΤΕΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΜΑΡΙΝΗ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου